"من‌بی‌تو"

تو؟یه تیکه بودی از تنم.

سلام؛ حالت چگونه است؟ اما اینجا از جهنم هم بدتر است! بعد تو ، قلبم پوچ اما چشمانم پر از اشک است و گلویم ، اسیر بغض. خودت می‌دانی این روز‌ها چقدر سرم شلوغ است اما هر از گاهی‌هم حالی ، احوالی از تو می‌پرسم.

این بار فرق دارد؛ ذهنم از هیاهوی مردم رو به زوال رفته‌ است . به راستی حالا کجایی؟ مردم با فرهنگ ها و دین و آیین های مختلف نظری متفاوت دارند: برزخ ، جهنم ، بهشت ، نابودی کامل و تناسخ؛ من درباره درستی هیچ‌کدام مطلقا چیزی نمی‌دانم. مانند همیشه ، چیز های زیادی می‌دانم اما چیزهایی خیلی بیشتر از این است که نمی‌دانم.

بله ، چرا یک‌دفعه رک و پوست کنده نمی‌گویم دلم برایت تنگ شده است؟ نه فقط برای خودت؛ برای خودم و خاطره‌هایمان هم دلتنگم. مثلا زمانی که عصر چهارشنبه می‌شد و با مادرت کوکی شکلاتی درست می‌کردیم . یا برای وقت‌هایی که می‌گفتی: نمی‌دونم هم شد جواب؟! و یا: فقط یه چیپس دیگه، خواهش میکنم!... . ناجور است ، نه؟

و گاهی می‌بینم میان دود و آتش دست و پا می‌زنم؛ دود دست هایش را بر گلوی من می‌فشارد و خداجان! باور نکردنی است! آن همه حرارت یکهو ناپدید می‌شود؛ و من از همیشه بیشتر سردم می‌شود. چرا گذاشتی و رفتی؟!

عیبی ندارد. بالاخره من هم یا امروز ، یا یک هفته دیگر یا ده سال دیگر؛ بالاخره من هم نزدیک تو می‌آیم. در ابتدا روی ابر‌ها دراز بکشیم؟ می‌توان این کار را کرد؟ ولی تا آن موقع کمی به من کمک کن؛ سرم بالای آب است اما کاملا غرق شده‌ام؛ کسی می‌تواند مرا نجات دهد؟